Dieptepunt

Deze week heb ik volgens mij ook het dieptepunt op het gebied van theedrinken meegemaakt en wel op een boekenbeurs in Houten. Je kon jezelf helpen aan koffie en thee. De koffie zat in een grote percolator die goed warmgehouden werd. Het theewater zat in thermoskannen die waarschijnlijk al een tijdje stonden; het water was namelijk lauw. Voor mijn eerste kopje had ik een zakje Bradley’s citroenthee uitgezocht. Het zakje in een kartonnen bekertje gehangen en vervolgens water erover gegooid. Voordeel van citroenthee is, dat je de thee nauwelijks proeft.

Bij de volgende poging dacht ik slim te zijn: groene thee hoeft niet met kokend water gezet te worden, dus koos ik Bradley’s groene thee. Waar het naar smaakte weet ik niet, maar in ieder geval niet naar groene thee. Waar lag het nu aan? Het kartonnen bekertje, het water, de kwaliteit van de thee of de combinatie van die drie?

Eigenwijs als ik ben, deed ik nog een derde poging. Ze hadden namelijk ook van die theestaafjes liggen met zwarte thee (merk onbekend). Kartonnen bekertje, theestaafje, lauw water. Ik heb zelden zulke thee geproefd; chemisch, vies. Als ik er nu aan denk, trek ik weer mijn neus op. De rest van de dag heb ik dus maar water gedronken.